Beste André, Beste Zusters en Broeders, Beste Vrienden,
Dank U om mij te vragen het woord te nemen op deze mooie jaarlijkse herdenking.
Het is inderdaad de derde maal dat deze eer mij wordt gegeven en met veel plezier ben ik hierop ingegaan. De voorgaande gelegenheden waren op de Papusdagen van 2005 en 2012.
Het is de gewoonte op deze dag onze persoonlijke relatie met Papus met de anderen te delen, alsook onze ervaringen die hiermee verband houden. Ik ga niet de volledige biografie van Papus herhalen, van Dr. Gérard Encausse, omdat alle aanwezigen hier, dit reeds in detail kennen. In het kort, kunnen we zeggen dat hij in 1865 geboren werd in Spanje en hier in Parijs op 51-jarige leeftijd overleden is in 1916. Papus was geleerd in geneeskunde en occulte wetenschappen en heeft een leven geleid dat volledig gewijd was aan zijn patiënten en de goede zaak. We kennen hem natuurlijk ook als de stichter van de Martinistenorde.
Ik ga hier dus in het kort mijn relatie tot Papus vertellen, met deze restrictie dat het hier niet om mijn persoon te doen is maar om die van Papus.
De ontmoeting:
Zoals bij veel anderen het geval is, was mijn lectuur in mijn jeugd overheerst door de grote klassiekers, maar eveneens door Bob Morane, waarvan de auteur – Henri Vernes – nog steeds actief is. Deze maand nog, vierde hij zijn 102 jaar. Bob Morane wekte bij mij de smaak van het raadselachtige, het bovennatuurlijke en het paranormale. In zekere zin heeft hij bij mij de weg geëffend voor Papus.
Papus voegde hier evenwel een nieuwe dimensie aan toe.
Ik was 15 jaar in 1968, toen de spiritualiteit mijn aandacht trok. Al moet ik toegeven dat in het begin, het vooral de verschijnselen waren die mij aantrokken. Vanaf dat moment ging mijn lectuur radicaal veranderen.
De eerste boeken die ik in hand kreeg, waren Qu’est-ce que l’occultisme, van Papus, Het derde oog, van Lobsang Rampa, de klassiekers van het Spiritisme, waarvan de auteurs hier op de Père-Lachaise rusten en talrijke publicaties van de Theosofische Vereniging.
De massa beschikbare spiritistische documenten maakt dat niet meer kan getwijfeld worden aan het leven na de dood. Lobsang Rampa, een oplichter wellicht, maar heel goed vulgarisator van de esoterische waarheden. De Theosofische Vereniging, erg Oosters, wellicht, maar verklaart in duidelijke taal de vaak zeer complexe theorieën over de verborgen geschiedenis van de aarde en de mensheid, alsook het onzichtbare in het algemeen. En dan Papus, nogal occult, maar zeer Westers, zeer Christelijk en zeer spiritueel.
Iets later ontdekte ik het boek van onze Broeder Victor-Emile Michelet, Les Compagnons de la Hiérophanie. In die tijd was dat boek zeer zeldzaam en geen herdruk in het vooruitzicht. Gelukkig was er een exemplaar in de verzameling van de openbare bibliotheek in onze stad. Fotokopies waren nog niet in de mode en het was lang voor de geboorte van de huiscomputer. Daarom typte mijn moeder het volledige boek voor mij over op haar oude schrijfmachine.
In dit mooie boek heeft Michelet mij de vriendenkring van Papus leren kennen, met inbegrip van Péladan, de Guaïta, Barlet, Saint-Yves d’Alveydre en de grootste van allen: Meester Philippe van Lyon.
Barlet was de meest geleerde van allen, maar hij heeft weinig geschriften nagelaten. Guaïta, de meest klassieke, maar zeer occult en kabbalistisch. D’Alveydre, de intellectuele meester van Papus, was een beetje de opvolger van Fabre d’Olivet. Allebei hebben ze veel indruk op mij gemaakt. Om de actualiteit van Saint-Yves aan te tonen, wil ik jullie herinneren aan twee boeken van hem, naast de andere die jullie zeer goed kennen, zoals de Archeometer, waarvan onze betreurde Yves-Fred Boisset de grote specialist was. Enerzijds: De l’utilité des algues marines, (over het nut van het zeewier), een boek dat zeer actueel is in 2020, maar geschreven werd in 1879!
Anderzijds, Mission de l’Inde, (de opdracht van India), waarvan jullie wellicht het verhaal kennen.
Ik herinner mij dat ik in het begin van de jaren ’70 van de vorige eeuw op bezoek ging bij de boekhandel Dorbon, Boulevard Haussmann, 19, in Parijs. Dorbon had indertijd een aantal boeken van Papus gepubliceerd.
Ik was al een tijd klant per postorder, maar dit was mijn eerste fysieke bezoek. Ik kende hun catalogi en had gehoopt een volledig rek met boeken van Papus aan te treffen. Daar was echter niets van aan. Zaakvoerder Jean Guille, was blij mij in levende lijve te ontmoeten, maar hij had niet de tijd om mij te ontvangen. Hij was een bestelwagen vol aan het laden met kartonnen dozen met zijn volledige winkelvoorraad. Hij legde mij uit dat het gebouw zou afgebroken worden om een bank- en kantoorcomplex te bouwen. Ik wilde natuurlijk niet met lege handen vertrekken. Achter zijn bureau zag ik de laatste kast waar nog boeken in stonden en mijn hart sloeg over toen ik de originele editie zag staan van Mission de l’Inde van d’Alveydre. We weten dat de auteur indertijd gedwongen was geweest om de volledige voorraad van zijn boek te verbranden. Slechts twee exemplaren hadden deze vernietiging overleefd en één daarvan keek me recht in de ogen aan. Jean beloofde mij dat hij mij het boek zou toesturen eens hij op zijn nieuwe locatie in Tours zat. Hij vergat echter zijn belofte en verkocht het aan de uitgeverij Bélisane.
Die dag dus geen Papus en geen d’Alveydre!
Papus is echter meer dan zijn boeken!
Wat voor ons van belang is, dat is zijn spirituele erfenis en zijn voorbeeld.
Als dokter was hij dermate toegewijd aan zijn taak, dat hij er het leven inliet! Zonder zijn patiënten te verwaarlozen vond hij de tijd om een methode te ontwikkelen om de gewonden te vervoeren.
Als erudiet in esoterische zaken, heeft hij de occulte wetenschappen gevulgariseerd, met het woord zowel als met de pen. Hiervan zijn we de dankbare erfgenamen.
Na zijn ontmoeting met Meester Philippe, liet hij de magie vallen, om zich over te geven aan het pad van het hart. Het altaar van de magie werd geruild voor dat van de Christus.
Laten we ons Papus herinneren als een groot geleerde met een groot hart. Een voorbeeldig leven dat, zelfs nog vandaag, diegene kunnen inspireren die op zoek zijn naar hun ziel en naar de zin van het leven.
Niet enkel van Papus werd het lichaam hier aan de aarde toevertrouwd, maar ook dat van zijn vader, de chemicus Louis Encausse. Daarnaast nog Philippe Encausse, die de Martinistenorde van zijn vader nieuw leven inblies, alsook Jacqueline Basse, de echtgenote van Philippe.
Ere aan de gedachtenis van hen allen!
Salilus (Christian Vandekerkhove)
Dank U om mij te vragen het woord te nemen op deze mooie jaarlijkse herdenking.
Het is inderdaad de derde maal dat deze eer mij wordt gegeven en met veel plezier ben ik hierop ingegaan. De voorgaande gelegenheden waren op de Papusdagen van 2005 en 2012.
Het is de gewoonte op deze dag onze persoonlijke relatie met Papus met de anderen te delen, alsook onze ervaringen die hiermee verband houden. Ik ga niet de volledige biografie van Papus herhalen, van Dr. Gérard Encausse, omdat alle aanwezigen hier, dit reeds in detail kennen. In het kort, kunnen we zeggen dat hij in 1865 geboren werd in Spanje en hier in Parijs op 51-jarige leeftijd overleden is in 1916. Papus was geleerd in geneeskunde en occulte wetenschappen en heeft een leven geleid dat volledig gewijd was aan zijn patiënten en de goede zaak. We kennen hem natuurlijk ook als de stichter van de Martinistenorde.
Ik ga hier dus in het kort mijn relatie tot Papus vertellen, met deze restrictie dat het hier niet om mijn persoon te doen is maar om die van Papus.
De ontmoeting:
Zoals bij veel anderen het geval is, was mijn lectuur in mijn jeugd overheerst door de grote klassiekers, maar eveneens door Bob Morane, waarvan de auteur – Henri Vernes – nog steeds actief is. Deze maand nog, vierde hij zijn 102 jaar. Bob Morane wekte bij mij de smaak van het raadselachtige, het bovennatuurlijke en het paranormale. In zekere zin heeft hij bij mij de weg geëffend voor Papus.
Papus voegde hier evenwel een nieuwe dimensie aan toe.
Ik was 15 jaar in 1968, toen de spiritualiteit mijn aandacht trok. Al moet ik toegeven dat in het begin, het vooral de verschijnselen waren die mij aantrokken. Vanaf dat moment ging mijn lectuur radicaal veranderen.
De eerste boeken die ik in hand kreeg, waren Qu’est-ce que l’occultisme, van Papus, Het derde oog, van Lobsang Rampa, de klassiekers van het Spiritisme, waarvan de auteurs hier op de Père-Lachaise rusten en talrijke publicaties van de Theosofische Vereniging.
De massa beschikbare spiritistische documenten maakt dat niet meer kan getwijfeld worden aan het leven na de dood. Lobsang Rampa, een oplichter wellicht, maar heel goed vulgarisator van de esoterische waarheden. De Theosofische Vereniging, erg Oosters, wellicht, maar verklaart in duidelijke taal de vaak zeer complexe theorieën over de verborgen geschiedenis van de aarde en de mensheid, alsook het onzichtbare in het algemeen. En dan Papus, nogal occult, maar zeer Westers, zeer Christelijk en zeer spiritueel.
Iets later ontdekte ik het boek van onze Broeder Victor-Emile Michelet, Les Compagnons de la Hiérophanie. In die tijd was dat boek zeer zeldzaam en geen herdruk in het vooruitzicht. Gelukkig was er een exemplaar in de verzameling van de openbare bibliotheek in onze stad. Fotokopies waren nog niet in de mode en het was lang voor de geboorte van de huiscomputer. Daarom typte mijn moeder het volledige boek voor mij over op haar oude schrijfmachine.
In dit mooie boek heeft Michelet mij de vriendenkring van Papus leren kennen, met inbegrip van Péladan, de Guaïta, Barlet, Saint-Yves d’Alveydre en de grootste van allen: Meester Philippe van Lyon.
Barlet was de meest geleerde van allen, maar hij heeft weinig geschriften nagelaten. Guaïta, de meest klassieke, maar zeer occult en kabbalistisch. D’Alveydre, de intellectuele meester van Papus, was een beetje de opvolger van Fabre d’Olivet. Allebei hebben ze veel indruk op mij gemaakt. Om de actualiteit van Saint-Yves aan te tonen, wil ik jullie herinneren aan twee boeken van hem, naast de andere die jullie zeer goed kennen, zoals de Archeometer, waarvan onze betreurde Yves-Fred Boisset de grote specialist was. Enerzijds: De l’utilité des algues marines, (over het nut van het zeewier), een boek dat zeer actueel is in 2020, maar geschreven werd in 1879!
Anderzijds, Mission de l’Inde, (de opdracht van India), waarvan jullie wellicht het verhaal kennen.
Ik herinner mij dat ik in het begin van de jaren ’70 van de vorige eeuw op bezoek ging bij de boekhandel Dorbon, Boulevard Haussmann, 19, in Parijs. Dorbon had indertijd een aantal boeken van Papus gepubliceerd.
Ik was al een tijd klant per postorder, maar dit was mijn eerste fysieke bezoek. Ik kende hun catalogi en had gehoopt een volledig rek met boeken van Papus aan te treffen. Daar was echter niets van aan. Zaakvoerder Jean Guille, was blij mij in levende lijve te ontmoeten, maar hij had niet de tijd om mij te ontvangen. Hij was een bestelwagen vol aan het laden met kartonnen dozen met zijn volledige winkelvoorraad. Hij legde mij uit dat het gebouw zou afgebroken worden om een bank- en kantoorcomplex te bouwen. Ik wilde natuurlijk niet met lege handen vertrekken. Achter zijn bureau zag ik de laatste kast waar nog boeken in stonden en mijn hart sloeg over toen ik de originele editie zag staan van Mission de l’Inde van d’Alveydre. We weten dat de auteur indertijd gedwongen was geweest om de volledige voorraad van zijn boek te verbranden. Slechts twee exemplaren hadden deze vernietiging overleefd en één daarvan keek me recht in de ogen aan. Jean beloofde mij dat hij mij het boek zou toesturen eens hij op zijn nieuwe locatie in Tours zat. Hij vergat echter zijn belofte en verkocht het aan de uitgeverij Bélisane.
Die dag dus geen Papus en geen d’Alveydre!
Papus is echter meer dan zijn boeken!
Wat voor ons van belang is, dat is zijn spirituele erfenis en zijn voorbeeld.
Als dokter was hij dermate toegewijd aan zijn taak, dat hij er het leven inliet! Zonder zijn patiënten te verwaarlozen vond hij de tijd om een methode te ontwikkelen om de gewonden te vervoeren.
Als erudiet in esoterische zaken, heeft hij de occulte wetenschappen gevulgariseerd, met het woord zowel als met de pen. Hiervan zijn we de dankbare erfgenamen.
Na zijn ontmoeting met Meester Philippe, liet hij de magie vallen, om zich over te geven aan het pad van het hart. Het altaar van de magie werd geruild voor dat van de Christus.
Laten we ons Papus herinneren als een groot geleerde met een groot hart. Een voorbeeldig leven dat, zelfs nog vandaag, diegene kunnen inspireren die op zoek zijn naar hun ziel en naar de zin van het leven.
Niet enkel van Papus werd het lichaam hier aan de aarde toevertrouwd, maar ook dat van zijn vader, de chemicus Louis Encausse. Daarnaast nog Philippe Encausse, die de Martinistenorde van zijn vader nieuw leven inblies, alsook Jacqueline Basse, de echtgenote van Philippe.
Ere aan de gedachtenis van hen allen!
Salilus (Christian Vandekerkhove)
Wegens de coronamaatregelen konden we dit jaar niet aanwezig zijn op de begraafplaats Père-Lachaise, waar Papus begraven ligt.
Daarom heeft Broeder Rébis de toespraak van Christian voorgelezen.
Daarom heeft Broeder Rébis de toespraak van Christian voorgelezen.